. مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی غدد درون ریز، پژوهشکده علوم غدد درون ریز و متابولیسم، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران. ، hedayati47@yahoo.com
چکیده: (7697 مشاهده)
مقدمه: سرطان تیروئید، شایعترین بدخیمی غدد درونریز است. در حال حاضر، استاندارد طلایی برای بررسی گرههای تیروئید، نمونه برداری سوزنی ظریف (FNAB) است. با وجود دقت بالای این روش، حدود 20 تا 30 درصد از بیماران نتایج سلول شناسی نامعینی دارند و تایید نهایی بدخیمی در این افراد نیازمند جراحی است. با توجه به این محدودیت، نیاز به ارائهی رویکردی غیرتهاجمی جهت بهینهسازی این روش، ضروری به نظر می رسد. متابولومیک، مطالعهی مجموعهی کامل متابولیت ها در نمونه های زیستی است و متابولیت ها انعکاسی از عملکردهای سلولی هستند. سلولهای سرطانی در مقایسه با سلول های طبیعی، متابولیتهای تغییر یافته ای را نشان می دهند. این مقاله، مروری بر نقش متابولومیک در ارزیابی و تشخیص سرطان های تیروئید است. مواد و روشها: مطالعات انجام گرفته در زمینهی متابولومیک و انواع سرطان های تیروئید، در بازهی زمانی 2010 تا 2017 در پایگاه های اطلاعاتی اصلی مانند Pubmed، Web of Science، Google Scholar، Scopus و Sciencedirect مورد جستجو قرار گرفتند. تمام مطالعات یافت شده به زبان انگلیسی بودند. یافتهها: روشهای عمدهای که در مطالعات متابولوم سرطان های تیروئید مورد استفاده قرار گرفته اند، عبارتند از: روش های مبتنی بر رزونانس مغناطیسی هسته ای هیدروژن (H NMR) و طیفسنجی جرمی (MS). با توجه به نتایج حاصل از این مطالعات، تغییر در مسیرهای متابولیکی قندها، چربیها و نوکلئوتیدها و به تبع آن تغییر در مقدار متابولیت های مربوط به این مسیرها در نمونه های توموری تیروئید نسبت به بافت های طبیعی مشاهده شد. نتیجه گیری: به نظر میرسد که در آینده ای نزدیک، مطالعات متابولومیک، به عنوان روش های مکمل، در کنار روش های مرسوم برای تشخیص و افتراق انواع سرطان های تیروئید از یکدیگر مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
Nozhat Z, Hedayati M, Azizi F. Metabolomics and Thyroid Cancers: New Approaches for Biomarkers Discovery. Iranian Journal of Endocrinology and Metabolism 2017; 19 (3) :133-143 URL: http://ijem.sbmu.ac.ir/article-1-2242-fa.html
نزهت زهرا، هدایتی مهدی، عزیزی فریدون. متابولومیک و سرطان تیروئید: رویکردی نوین در کشف زیستنشانگرها. مجلهي غدد درونريز و متابوليسم ايران. 1396; 19 (3) :133-143