مقدمه: زخم‌های پا یکی از مهم‌ترین عوارض دیابت هستند که احتمال ابتلا به آن در طول زندگی در هر فرد بیمار 15% است. هدف از مطالعه‌ی حاضر تعیین عوامل مستعد کننده‌ی زخم پا و روش‌های درمان‌ آن در بیماران دیابتی شمال ایران بود. مواد و روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر مطالعه‌ای مقطعی است که در 100 بیمار دیابتی مبتلا به زخم پا که طی سال‌های 84-83 در بیمارستان‌های شهید بهشتی و یحیی‌نژاد بابل بستری شده بودند، انجام شد. برای جمع‌آوری اطلاعات از دو پرسشنامه‌ که اولی مربوط به اطلاعات دموگرافیک و دومی سؤالاتی راجع به عوامل مستعدکننده‌ی زخم پا در بیماران دیابتی و درمان‌های صورت گرفته بود، استفاده شد. اطلاعات به دست آمده توسط نرم‌افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شد و 05/0p< معنی‌دار تلقی شد. یافته‌ها: در بیماران مورد مطالعه هیچ ارتباط معنی‌داری بین جنس با مصرف سیگار، مصرف الکل و چاقی وجود نداشت (05/0p>). بروز زخم، در 66%‌ موارد، اتفاقی گزارش شد و در 18% موارد عامل زمینه‌ساز بروز زخم وجود جسم خارجی بود. در پای 73% بیماران (27 مرد و 46 زن) ساختمان غیرطبیعی دیده شد که ارتباط معنی‌داری بین جنس و ساختمان غیرطبیعی پا وجود داشت (001/0p=). نتیجه‌گیری: هرچند زخم پای دیابتی به طور کامل قابل پیشگیری نیست، می‌توان میزان بروز و ناتوانی حاصل از آن‌ را با کاهش عوامل زمینه‌ساز و تداوم آموزش به میزان زیادی کاهش داد.