مقدمه: شواهد زیادی‌ نشان‌ می‌دهند که‌ هیپوکامپ و فعالیت‌ گیرنده‌های ‌گلوکوکورتیکوئیدی‌ در این‌ ناحیه‌ در فرایند یادگیری‌ و حافظه‌‌ی هیجانی ضروری است. هم‌چنین برخی مطالعه‌ها پیشنهاد کرده‌اند که احتمالاً گلوکوکورتیکوئید‌ها تأثیر خود را از طریق دخالت در فرایند سنتز پروتئین در هیپوکمپ اعمال می‌کنند. هدف‌ این‌ مطالعه‌ تعیین نقش تزریق آنیزومایسین (به عنوان مهارکننده‌ی فرایند سنتز پروتئین)‌ به درون ناحیه‌ی خلفی هیپوکامپ بر تأثیر تعدیلی دگزامتازون در تثبیت حافظه‌ی موش‌ صحرایی در مدل‌ یادگیری‌ احترازی غیرفعال‌ بود. مواد و روش‌ها: در این‌ مطالعه‌ 90 سر موش نر نژاد ویستار با وزن‌ 250 تا 300 گرم‌ استفاده‌ شدند. ابتدا به‌ صورت‌ دوطرفه‌ روی‌ ناحیه‌ی هیپوکامپ موش‌ها کانول‌ راهنما قرار داده‌ شد. یک‌ هفته‌ بعد، موش‌ در مدل یادگیری احترازی غیرفعال آموزش‌ داده‌ شد. در آزمایش1 بلافاصله بعد از آموزش داروی‌ دگزامتازون‌ (1/0، 5/0، 1 و 3 میلی‌گرم‌) به صورت داخل صفاقی و همزمان، حلال دارو در ناحیه‌ی خلفی هیپوکامپ تزریق‌ شد. در آزمایش 2 بلافاصله بعد از آموزش، داروی‌ دگزامتازون‌ به میزان 1 میلی‌گرم‌ به صورت داخل صفاقی (بهترین دوز) و همزمان 5/0 و 1 میکروگرم در میکرولیتر آنیزومایسین به درون هیپوکامپ تزریق شد. 48 ساعت بعد، میزان‌ آموخته‌های ‌حیوان‌ با ملاک‌های مدت زمان تأخیر قبل از اولین ورود به ناحیه‌ی تاریک و کل زمان طی شده در ناحیه‌ی روشن، طی 10‌ دقیقه‌ ارزیابی شد و با گروه‌ شاهد مقایسه‌ شدند. یافته‌ها: تزریق‌ دگزامتازون بلافاصله بعد از آموزش وابسته به دوز موجب‌ تقویت‌ تثبیت‌ حافظه‌ می‌شود (01/0P<). از طرفی تزریق همزمان آنیزومایسین به داخل هیپوکامپ موجب تعدیل تأثیر دگزامتازون می‌شود (01/0P<). نتیجه‌گیری‌: گلوکوکورتیکوئیدها‌ نقش‌ مهمی‌ در روند تثبیت یادگیری‌های‌ هیجانی‌ دارند و احتمالاً یکی از سازوکارهای مداخله‌گر فرایند سنتز پروتئین داخل سلولی در ناحیه‌ی خلفی هیپوکمپ هستند.