مقدمه: تمرین‌های ورزشی مقاومتی سبب افزایش توده‌ی عضلانی، قدرت و عملکرد عضلات در دیابتی­ها می­شوند. سایتوکاین اینترلوکین-15 (15-IL) به عنوان یک فاکتور آنابولیک برای عضله‌ی اسکلتی عمل می‌نماید. هم‌چنین،          15-IL می­تواند سوخت و ساز محیطی گلوکز را تنظیم کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین‌های مقاومتی مزمن بر بیان و پروتئین 15-IL عضلات اسکلتی در موش­های صحرایی دیابتی بود. مواد و روش­ها: موش­های صحرایی به گروه­های کنترل سالم، تمرین سالم و کنترل دیابتی ایجاد شده با استرپتوزوتوسین و تمرین دیابتی تقسیم شدند. گروه­های تمرین برای انجام تمرین مقاومتی، بالا رفتن از یک نردبان 1 متری با وزنه­ای که به دم آن­ها آویزان بود، را اجرا کردند. بیان ژن­ 15-IL عضلات نعلی و خم‌کننده‌ی بزرگ انگشتان پا به وسیله‌ی روشReal Time  بررسی گردید. هم‌چنین، مقدار پروتئین 15-IL عضلانی با روش الایزا اندازه­گیری شد. یافته­ها: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد تمرین مقاومتی تحریک آنابولیکی لازم را برای حفظ توده‌ی عضلانی در گروه دیابتی تمرین در عضله‌ی خم کننده‌ی بزرگ انگشتان پا ایجاد نمود. میزان بیان mRNA 15-IL عضله‌ی نعلی در گروه دیابتی تمرین افزایش یافته بود. افزایش سطـح پروتئین 15-IL در گروه‌های تمرین سالم و دیابتی در هر دو نوع عضله مشاهده گردید. نتیجه­گیری: به دلیل داشتن محتوای میتوکندریایی بالاتر و قرار گرفتن در مسیر اکسیداتیو عضله‌ی نعلی بیشتر تحت تاثیر دیابت قرار می­گیرد. عدم ارتباط بین بیان و پروتئین 15-IL به احتمال زیاد به دلیل مهارکننده­های نسخه­برداری و ترجمه­ای است که در سکانس ژن 15-IL وجود دارد.