مقدمه: چاقی مرکزی از جمله عوارض شایع مصرف گلوکوکورتیکوئید‌ها است که با مقاومت به انسولین همراه است است. در برخی مطالعه‌‌ها مصرف تیازولیدین دیون‌‌ها در بیماران دیابتی باعث کاهش چاقی مرکزی شده است. هدف این مطالعه بررسی اثر پیوگلیتازون بر چاقی مرکزی ناشی از مصرف گلوکوکورتیکوئید در موش صحرایی بود. مواد و روش‌ها: 40 سر موش صحرایی نژاد اسپراگ دایلی به دو گروه 20تایی (10 ماده و 10 نر) تقسیم شدند. گروه اول متیل‌پردنیزولون‌سوکسینات به میزان 5 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن سه بار در هفته به صورت زیرپوستی و پیوگلیتازون به میزان 30 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت خوراکی دریافت کردند و گروه دوم فقط متیل‌پردنیزولون‌سوکسینات دریافت کردند. پس از سه هفته موش‌‌ها کشته شده، وزن چربی احشایی در دو گروه، وزن کل و دور شکم آن‌ها قبل و بعد از مطالعه با هم مقایسه شدند. یافته‌ها: وزن موش‌‌ها در دو گروه پس از مداخله تغییری نداشت ولی دور شکم در گروهی که پیوگلیتازون مصرف کرده بودند به طور قابل توجهی کمتر بود (20/1±92/11 در برابر 74/1±98/14 سانتی‌متر (000/0p<). میزان چربی احشایی نیز در این گروه کمتر بود (76/2±95/11 در برابر 60/2±32/7 گرم) (000/0p<). نتیجه‌گیری: مصرف پیوگلیتازون بر چاقی مرکزی ناشی از گلوکوکورتیکوئید‌ها اثر جلوگیری کننده دارد.