چکیده

مقدمه: در بیماری دیابت وجود رفتارهای خوددرمانی می‌تواند عواقب ناگواری داشته باشد. در این مطالعه، خوددرمانی در بیماران دیابتی بستری در بیمارستان شهید بهشتی و مراجعان به مرکز دیابت شهر کاشان بررسی شد.  مواد و روش‌ها: این پژوهش مقطعی در بیماران مبتلا به دیابت قندی بستری در بیمارستان شهید بهشتی و مراجعان به مرکز دیابت کاشان با سن بیش از 18 سال انجام شد. پرسشنامه‌ی استفاده شده دارای 25 سؤال با گزینه‌ی لیکرت 4 تایی بود. اعتبار پرسشنامه با استفاده از روش اعتبار محتوا بررسی شد. روایی پرسشنامه 85/0 به دست آمد. در این مطالعه از روش‌های آمار تحلیلی کای دو، آزمون t، آنالیز رگرسیون، و تحلیل عاملی جهت تجزیه و تحلیل استفاده شد. یافته‌ها: تعداد 400 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. متوسط سن بیماران 9/12±9/54 سال بود. 2/68% نمونه‌ها، زن بودند. در این بررسی، 17 نفر (2/4%) به میزان زیاد و 263 نفر به طور متوسط (8/65%) و 120 نفر (30%) به میزان کم به خوددرمانی می‌پرداختند. خوددرمانی با سن، مدت ابتلا، محل زندگی، نحوه‌ی درمان، ابتلا به بیماری کلیوی، وضعیت بیمه، نوع دیابت، وضعیت بیماران بستری و سرپایی ارتباطی نداشت. جنس زن، پرفشاری خون، و هیپرلیپیدمی، و تحصیلات با خوددرمانی ارتباط نشان داد. نتیجه‌گیری: با توجه به تمایل بیماران مبتلا به دیابت به خوددرمانی، پیشنهاد می‌شود که راه‌های درمان مشکلات شایع و عوارض دیابت به بیماران آموزش داده شود، تا بیماران بتوانند خوددرمانی را به شیوه‌ی مؤثری انجام دهند.