مقدمه: تمرین‌ ورزشی اثر پیشگیرانه و کمک درمانی بر سرطان پستان دارد. هدف پژوهش حاضر مطالعه‌ی اثر تمرین استقامتی بر غلظت IL-8 سرم و حجم تومور موش­های حامل تومور پستان بود. مواد و روش­ها: 40 موش بالب­سی ماده به شکل تصادفی در چهار گروه ورزش ـ تومور ـ ورزش (ETE)، ورزش ـ تومور ـ استراحت (ETR)، استراحت ـ تومور ـ ورزش (RTE) و استراحت ـ تومور ـ استراحت (RTR)، قرار گرفتند. برای توموری کردن موش­ها از رده‌ی سلولی MC4-L2 استفاده شد. تمرین استقامتی پیش از ایجاد تومور به مدت 8 هفته اجرا شد. در دو هفته‌ی اول، شدت 50 درصد VO2max بود که در هفته‌ی هشتم به 75 درصد VO2max رسید. پس از ایجاد تومور تمرین استقامتی با شدت 50 - 65 درصد VO2max و به مدت 6 هفته اجرا شد. میزان IL-8 سرم با روش الایزا اندازه­گیری شد. یافته­ها: اختلاف معنی­داری بین میانگین IL-8 سرم و حجم تومور بین گروه­های پژوهش وجود داشت (0001/0P=). اختلاف معنی­داری بین گروه­هایی که تمرین استقامتی انجام می­دادند (ETE,RTE) و گروه­های دیگر (ETR,RTR) دیده شد. همبستگی معنی‌داری بین سطح IL-8 سرمی با حجم تومور بین گروه­های پژوهش دیده شد (05/0<P). نتیجه­گیری: تمرین استقامتی با شدت متوسط موجب کاهش حجم تومور می­شود. IL-8 در رگ­زایی و رشد تومور نقش دارد و کاهش سطح سرمی IL-8 می­تواند از دلایل کاهش حجم تومور باشد. به علت کاهش غلظت IL-8 سرمی در گروه­هایی که پس از سرطانی شدن تمرین می­کردند، می­توان گفت تمرین‌های استقامتی علاوه بر نقش پیشگیرانه، دارای نقش کمک درمانی در سرطان‌های وابسته به گیرنده‌ی استروژن هستند.