مقدمه: مطالعه­ی چاقی و رفتارهای سبک زندگی به­ویژه فعالیت بدنی، از اهمیت بسیاری برخوردار است. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه­ی بین چاقی و برخی عوامل آمارنگاری با سطح فعالیت بدنی در بزرگسالان شهر رشت بود. مواد و روش­ها: تعداد 200 مرد (سن: 6/13±27/40 سال)، و 200 زن (سن: 3/12±41/40 سال) در این پژوهش شرکت کردند. معیارهای تن­سنجی (قد، وزن، دور کمر و دور لگن)، نسبت دور کمر به لگن (WHR) و نمایه­ی توده­ی بدن (BMI) با روش­های استاندارد و سطح فعالیت بدنی به­وسیله­ی پرسش‌نامه­ی بین­المللی فعالیت بدنی (IPAQ) اندازه­گیری شد. یافته­ها: به ترتیب 5/13، 43 و 5/43% افراد وضعیت اجتماعی/اقتصادی پایین، متوسط و بالا داشتند. کمترین درصد افراد (5/1%) کارگر و بیشترین تعداد (5/37%) شغل آزاد داشتند. به ترتیب 52، 5/23 و 75/40% (مردان 54، 5/14 و 5/25 و زنان 50، 5/32 و 56%) اضافه ­وزن، چاقی و چاقی میان تنه داشتند (05/0>P). با افزایش سن، شیوع چاقی افزایش معنی­داری نشان داد (05/0>P). طبقه­ی چاق کمترین میزان فعالیت بدنی را داشتند. به­ترتیب 5/59، 5/22 و 5/11% مردان و 5/66، 14 و 7% زنان پیاده­روی، فعالیت با شدت متوسط و بالا را انجام می­دادند. سایر افراد هیچ­گونه فعالیت بدنی نداشتند. رابطه­ی معکوسی بین فعالیت بدنی با اضافه­ وزن، چاقی و چاقی شکمی در مردان و زنان مشاهده شد (05/0>P). نتیجه­گیری: از دلایل احتمالی بالا بودن شیوع چاقی و اضافه وزن می­توان به پایین بودن فعالیت بدنی اشاره نمود. بنابراین پیشنهاد می­شود سطح فعالیت بدنی مردان و زنان افزایش یابد.