مقدمه: دیابت نوع 1 در نتیجه‌ی تخریب خودایمنی سلول­های بتای جزایر پانکراس ایجاد می‌گردد. تاکنون پژوهش‌های گسترده­ای برای تولید سلول­های انسولین­ساز از سلول­های بنیادی انجام گرفته است. سلول­های کارسینومای جنینی P19 سلول­هایی پرتوان هستند که می­توانند به انواع سلول­هایی از سه لایه جنینی تمایز یابند. در پژوهش حاضر تمایز سلول­های P19 به سلول­های انسولین­ساز با استفاده از عصاره‌ی پانکراس موش مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: اجسام شبه­جنینی به دست آمده از سلول­های P19 در محیط حاوی 03/0سرم همراه با غلظت­های 50, 100, 200 و300 میلی­گرم بر میلی­­لیتر عصاره‌ی پانکراس به مدت 14-7 روز کشت داده شد. رنگ­آمیزی دیتیزون برای شناسایی سلول‌های انسولین­ساز استفاده گردید. آنتی­بادی­های منوکلونال موشی انسولین-پروانسولین و گیرنده‌ی بتای انسولین برای ایمنوفلورسنس استفاده شد. محتوای انسولین سلولی و انسولین ترشح شده توسط سلول­های تمایز یافته در پاسخ به غلظت 5/5 و 25 میلی‌مولار گلوکز با استفاده از کیت الایزا اندازه­گیری گردید. یافته­ها: سلول­های تیمار شده با عصاره‌ی پانکراس به رنگ‌آمیزی دیتیزون پاسخ مثبت داده و به صورت اجتماعات سلولی قرمز ارغوانی مشاهده شدند. ایمنوفلورسنس بیان نشانگرهای سلول­های بتا (انسولین ـ پروانسولین و گیرنده‌ی بتای انسولین) را در این سلول­ها نشان داد. سلول‌های به دست آمده از تمایز توانایی تولید و ترشح انسولین را داشتند، این سلول‌ها در پاسخ به افزایش غلظت گلوکز محیط انسولین بیشتری ترشح کردند. نتیجه­گیری: سلول‌های P19 در حضور عصاره‌ی پانکراس به سلول‌هایی با قابلیت تولید و ترشح انسولین تمایز می‌یابند. این سلول‌ها می‌توانند به تنش‌های گلوکز محیط  به صورت افزایش ترشح انسولین پاسخ دهند.