مقدمه: هدف این مطالعه، مقایسه‌ی تأثیر فعالیت‌های استقامتی?و مقاومتی بر تغییرات BMD موضعی بود. مواد و روش‌ها: 36 دختر غیر ورزشکار داوطلب با میانگین سن 56/1±66/22 سال و نمایه‌ی توده‌ی بدن 17/2±85/22 کیلوگرم بر متر مربع، در قالب سه گروه هوازی، مقاومتی و شاهد، در این مطالعه شرکت کردند. تمرین‌‌های گروه هوازی شامل 36 جلسه دویدن (3 جلسه در هفته)، به مدت40 دقیقه و با شدت70 تا 80% MHR بود. گروه مقاومتی نیز در 36 جلسه، تمرین‌‌های خود را به صورت دایر‌ه‌ای و با شدت70 تا 80% یک تکرار بیشینه (6 تا 8 تکرار در 3 نوبت و 2 دقیقه استراحت بین نوبت‌ها)، انجام دادند. یافته‌ها: هر دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی، سبب ایجاد تغییرات معنی‌داری در BMD ناحیه‌ی کمر، گردن استخوان ران و مچ دست شدند?)05/0>P). در مورد گردن استخوان ران، تنها تمرین مقاومتی اثر بهتری نسبت به گروه شاهد داشت، در حالی‌که در مورد کمر، فقط تمرین استقامتی اثر بهتری ایجاد کرد (05/0>P). نتیجه‌گیری: احتمالاً در مورد پاسخ موضعیBMD سیستم اسکلتی به تمرین‌‌های مقاومتی و استقامتی، تفاوت وجود دارد.