مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثر انواع ریکاوری فعال و غیرفعال بر اینترلوکین‌های 6، 8 و 10 (IL-6، IL-8،IL-10) و کراتین‌کیناز (CK) سرم متعاقب یک وهله ورزش برون‌گرای شدید روی نوارگردان بود. مواد و روش‌ها: 28 دانشجوی دختر رشته‌ی تربیت بدنی (میانگین سن 99/1±8/23 سال، قد 61/5±03/164 سانتی‌متر، توده‌ی بدن 23/8±21/58 کیلوگرم و درصد چربی86/4 ± 18/27 درصد) به صورت تصادفی در دو گروه ریکاوری فعال و غیرفعال قرار گرفتند. فعالیت بدنی شامل 30 دقیقه دویدن روی نوار گردان با شدت 80 تا 85% ضربان قلب بیشینه (MHR) (شیب 5- درصد) بود که در گروه ریکاوری فعال (AR) با 15 دقیقه دویدن با 50 تا 60% MHR روی نوار گردان و در گروه ریکاوری غیرفعال (PA) به شکل نشستن دنبال شد. پیش، بلافاصله پس از فعالیت و پس از ریکاوری نمونه‌ی خونی از آزمودنی‌ها برای اندازه‌گیری غلظت‌های اینترلوکین‌های 6، 8 و 10 و CK گرفته شد. یافته‌ها: هر دو گروه افزایش در سطوح سیتوکین‌ها را پس از ورزش و ریکاوری نشان دادند. تنها IL-10 پس از ورزش کاهش یافت. سطح سرمی IL-6 پس از ریکاوری در گروه AR بالاتر بود. هم‌چنین تفاوت معنی‌داری بین دو گروه در سطح سرمی IL-8 و IL-10 پس از ریکاوری مشاهده شد. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که افزایش سطح سرمی سیتوکین‌ها پس از ورزش ناشی از آسیبب عضلانی نیست. بنابراین، افزایش سیتوکین‌ها بعد از ریکاوری فعال احتمالاً به دلیل اثر ضد التهابی آن‌ها است.