چکیده

مقدمه: عوارض ریوی دیابت به صورت دقیق شناخته نشده و مطالعه‌های محدودی که در این زمینه انجام شده است، یافته‌های یکسانی را ارایه ننموده‌اند. این مطالعه با بررسی عوارض ریوی دیابت در بیماران با و بدون رتینوپاتی و مقایسه‌ی آن با گروه شاهد انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه به روش مقطعی در 3 گروه 33 نفره مشتمل بر بیماران دیابتی نوع 2 بدون رتینوپاتی با رتینوپاتی و یک گروه شاهد سالم انجام شد. بیماران دیابتی از نظر قد، وزن، سن و جنس با گروه کنترل جور شدند. همه‌ی افراد در شرایط یکسان اسپیرومتری شدند و یافته‌ها با یکدیگر مقایسه شد. یافته‌ها: متوسط سن بیماران در مجموع 9/8±7/50 سال بود. از نظر جنسی در هر گروه 16 مرد  و 17 زن  شرکت داشتند. FEV1 و FVC در بیماران دیابتی نسبت به افراد سالم کاهش نشان دادند که این کاهش معنی‌دار نبود. PEFR در بیماران دیابتی نسبت به گروه شاهد کاهش معنی‌دار نشان داد (001/0>p). میانگین PEFR در بیماران مبتلا به رتینوپاتی پایینتر از افراد بدون رتینوپاتی بود ولی از نظر آماری معنی­دار نبود. FEV1/FVC در بیماران دیابتی نسبت به افراد سالم دارای افزایش معنی‌دار بود (001/0>p). این نسبت در بیماران دیابتی با رتینوپاتی به طور معنی‌داری نسبت به بیماران دیابتی بدون رتینوپاتی افزایش داشت (001/0 = p).�PEFR و FEV1/FVC با مدت ابتلا به دیابت به ترتیب ارتباط معکوس و مستقیم نشان دادند (به ترتیب 02/0 = p و 016/0=p). نوع درمان بیماران دیابتی با انسولین در مقایسه با داروهای خوراکی کاهنده‌ی قندخون با یافته‌های اسپیرومتری ارتباط معنی‌دار نداشت (در تمام موارد 05/0 <p). نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که عملکرد ریه در بیماران دیابتی دچار اختلال می‌شود و افزایش معنی‌دار  FEV1/FVCهمراه کاهش PEFR یک الگوی تحدیدی را برای عارضه‌ی ریوی دیابت مطرح می‌کند. به نظر می‌رسد شدت عوارض ریوی با بروز سایر عوارض دیابت (رتینوپاتی) ارتباط داشته باشد. طول مدت ابتلا به دیابت رابطه‌ی معنی‌داری با افزایش عوارض ریوی دیابت نشان می‌دهد و نوع درمان دیابت اثری بر عملکرد ریه در بیماران دیابتی ندارد. برای طراحی روش غربالگری  عوارض ریوی دیابت نیاز به مطالعات دقیق‌تر و وسیع‌تر می‌باشد.