|
اثرات درمان با لووتیروکسین بر علایم بالینی و آزمایشگاهی موجود
|
صدیقه مرادی   ، مهدی هدایتی ، فریدون عزیزی |
| ، azizi@erc.ac.ir |
|
|
چکیده: (31724 مشاهده) |
| مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثر درمان با لووتیروکسین بر تعدادی از شاخص‌های موجود در مبتلایان به کم‌کاری زیربالینی تیروئید بود. مواد و روش‌ها: 27 فرد 17 تا 61 ساله با میانگین سنی 5/13±38 سال (8 مرد و 19 زن) و غلظت سرمی TSH اولیه mU/L 3/16-5 و (میانگین 2/5±4/8) و FT4I طبیعی وارد مطالعه شدند. پس از همسان‌سازی از نظر سن، میزان افزایش TSH و آنتی‌بادی‌های ضد تیروئید، بیماران به طور تصادفی به دو گروه درمان با لووتیروکسین و دارونما تقسیم شدند. در گروه درمان با لووتیروکسین میزان دارو به نحوی تنظیم شد که غلظت TSH سرم در محدوده طبیعی قرار گیرد. متوسط دوز لازم لووتیروکسین 8/3±75 (100-50) میکروگرم در روز بود. فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، نمایه توده بدنی، علایم بالینی کم‌کاری تیروئید، غلظت کلسیم، فسفر، آلکالن فسفاتاز، کراتین فسفوکیناز، SHBG، پرولاکتین، آزمایش‌های عملکرد تیروئید، آنتی‌بادی‌های ضد تیروئید، سطح لیپیدها، آپولیپوپروتئین A، B، LP(a) و پاراکسوناز در شروع و پایان مطالعه به طور همزمان در هر دو گروه بررسی شد. تمامی افراد به مدت 11 تا 14 (میانگین
6/0±12) ماه پیگیری شدند. یافته‌ها: 10 نفر در گروه لووتیروکسین و 13 نفر در گروه دارونما مطالعه را به پایان رساندند. افراد دو گروه از نظر سن، جنس و یافته‌های بالینی و آزمایشگاهی تفاوت معنی‌داری نداشتند. میانگین TSH در گروه درمان فعال از mU/L 2/8±1/11 به mU/L 2/1±3/1 (002/0p<) و در گروه دارونما از mU/L 6/2±6/7 به mU/L 8/15±18
(024/0p<) تغییر یافت. در گروه لووتیروکسین افزایش T4 (04/0p<) T3RU (05/0p<) و در گروه دارونما افزایش T3، FT3I (017/0p<) و Anti-TG (009/0p<) معنی‌دار بود. در شروع بررسی 11 نفر در گروه لووتیروکسین و 9 نفر در گروه دارونما مبتلا به گواتر بودند که در انتهای درمان در گروه دارونما در سه نفر اندازه غده تیروئید افزایش و در گروه درمان فعال در چهار بیمار اندازه گواتر کاهش و کم‌کاری بالینی تیروئید در یک بیمار در گروه دارونما ایجاد شد. ارتباط مثبت بین TSH پایان مطالعه و TSH اولیه در گروه دارونما وجود داشت (56/0=r، 001/0(p=. در گروه دارونما افزایشی در میانگین کلسترول تام (002/0p<)، LDL (000/0p<)، SHBG (001/0p<) و LP(a) (045/0p<) دیده‌شد در حالی که در گروه درمان فعال تغییر معنی‌داری در این مقادیر ایجاد نشد. نتیجه‌گیری: تغییر در لیپیدها، افزایش TSH و درصد گواتر در گروه دارونما در طی یک سال بررسی، لزوم توجه به افراد با تشخیص کم‌کاری زیربالینی تیروئید را تأکید می‌کند. علاوه بر این، برای بررسی پیامدهای نهایی این اختلالات که شامل بیماری‌های قلبی ـ عروقی و اختلالات روانی است، لازم است مطالعه‌ای بزرگتر و درازمدت انجام شود. |
|
| واژه‌های کلیدی: کم‌کاری زیربالینی تیروئید، لیپید، افسردگی، بیماری قلبی ـ عروقی |
|
|
متن کامل [PDF 309 kb]
(3237 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشی |
موضوع مقاله:
غدد درون‌ریز
دریافت: 1385/11/18 | انتشار: 1382/12/25
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
