مقدمه: دیابت بیماری پیچیده و مزمنی است که بر کیفیت زندگی بیمار اثر می­گذارد. پژوهش‌های پیشین اهمیت و ضرورت خودمراقبتی بیماران دیابتی را به منظور ایجاد تغییرات وسیع در سبک زندگی شخصی و کنترل دیابت توصیه نموده‌اند. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه‌ی خودمراقبتی با هموگلوبین گلیکوزیله و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش­ها: پژوهش حاضر از نوع مقطعی می‌باشد و نمونه‌ی پژوهش شامل 100 نفر (60 زن و 40 مرد؛ سنین 40 تا 70 سال) از بیماران مراجعه کننده به بیمارستان لبافی­نژاد در سال 1391 بود. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل: پرسش‌نامه­ی داده‌های آمارنگاری، تن‌سنجی و بالینی، پرسش‌نامه­ی مقیاس کوتاه فعالیت­های خود­مراقبتی دیابت و پرسش‌نامه­ی بازبینی کیفیت زندگی وابسته به دیابت بود. به منظور بررسی میزان هموگلوبین گلیکوزیله و دیگر شاخص‌های آزمایشگاهی مرتبط از آنها آزمایش خون گرفته شد. یافته­ها: یافته‌های همبستگی پیرسون نشانگر رابطه‌ی معنی‌داری بین رفتارهای خودمراقبتی، کیفیت زندگی و هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود. یافته‌های به دست آمده از رگرسیون همزمان پس از تعدیل سن نشان داد خودمراقبتی، %58 از واریانس کیفیت زندگی و %40 از واریانس هموگلوبین گلیکوزیله را تبیین می‌نماید. نتیجه­گیری: بر اساس یافته­های پژوهش حاضر، خودمراقبتی در دیابت پیش­بینی­کننده‌ی سطح هموگلوبین گلیکوزیله‌ و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می‌باشد. یافته‌های پژوهش حاضر راهنمایی در راستای توجه به عوامل روانشناختی موثر در پیشگیری از عوارض دیابت است که می­تواند راه‌گشای مفهوم­سازی، برنامه‌ریزی و طراحی سیاست­گذاری­های درمانی در کنترل موثرتر دیابت نوع 2 باشد.