مقدمه: هر چند علت اختلالات شناختی به طور کامل مشخص نمی‌باشد، ولی با کمک ویتامین D می‌توان از تخریب نورون‌ها جلوگیری نمود. هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین کمبود ویتامین D و اختلالات شناختی بود. مواد و روش‌ها: مطالعه‌ی توصیفی ـ تحلیلی مقطعی حاضر قسمتی از طرح کوهورت AHAP بود که روی 1616 سالمند شهر امیرکلا انجام شد. سطح ویتامین D با استفاده از نمونه خون صبحگاهی و وضعیت روانی با استفاده از پرسش‌نامه‌ی بررسی کوتاه وضعیت روانی MMSE (Mini–Mental State Examination) مورد سنجش قرار گرفت. داده‌ها توسط آزمون‌های آماری آزمون تی، آنووا و مجذور خی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقدار P کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میانگین سنی افراد مورد پژوهش 1/7±81/68 سال، که شامل 1103 نفر (4/68%) بدون علایم اختلالات شناختی و 509 نفر دارای علایم اختلالات شناختی (5/31%) بود. در پژوهش حاضر بین سطح ویتامین D و MMSE در مردان ارتباط معنی‌داری یافت نشد (49/0P=)، اما در زنان بین سطح ویتامین D و MMSE ارتباط معنی‌داری مشاهده گردید (029/0P=). میانگین سطح سرمی ویتامین D در افراد بدون علایم اختلالات شناختی 79/32± 45/34 و در گروه دارای علایم اختلالات شناختی 39/29±80/32 بود، هرچند که این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار نبود (31/0P=). نتیجه‌گیری: در پژوهش حاضر هر چند سطح سرمی ویتامین D در افراد بدون علایم اختلالات شناختی بیشتر از افراد دارای علایم اختلالات شناختی بود، ولی این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار نبود. بنا بر نتایج مطالعه‌ی حاضر ارتباطی بین سطح سرمی ویتامین D و بروز علائم شناختی وجود نداشت.