مقدمه: استفاده‌ی زیاد از چربی در جیره‌ی غذایی سبب بروز مقاومت انسولینی می­گردد.  بنابراین، پژوهش حاضر به منظور ارایه‌ی مدل تجربی مناسبی از دیابت نوع دو و مقایسه‌ی توانایی روغن­های زیتون و دنبه در القای مقاومت انسولینی انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش در سه مرحله، هر بار با 15 سر موش صحرایی نژاد اسپراگ دالی انجام گردید. گروه­های کنترل، روغن زیتون و روغن دنبه، به مدت سه هفته به ترتیب توسط جیره‌ی معمول موش صحرایی، جیره‌ی غنی شده با 31% روغن زیتون یا روغن دنبه، تغذیه (مرحله اول)، و سپس با تجویز داخل صفاقی 35 میلی‌گرم بر کیلوگرم استرپتوزوتوسین (مراحل 2 و 3) دیابتی شدند. یافته‌ها: آزمون تحمل گلوکز خوراکی(OGTT)  در مرحله‌ی اول بیانگر عدم تحمل گلوکز در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل بود (05/0P<)، و در مرحله‌ی دوم مقدار افزایش سطح گلوکز خون در گروه روغن زیتون بیشتر بود. هر دو روغن به ویژه روغن زیتون مقادیر کلسترول تام و کلسترول ـ LDL را افزایش دادند. سطح انسولین در گروه روغن دنبه، به ­ویژه پس از دیابتی شدن بیشتر از سایر گروه­ها بود. بر اساس یافته‌های آزمون تحمل انسولین و یافته‌های HOMA-IR حساسیت به انسولین در هر دو گروه، به ویژه در گروه روغن دنبه کاهش یافت. نتیجه­گیری: هر دو روغن دارای اثرات قابل توجهی بر سوخت و ساز بودند، ولی روغن زیتون بیشتر سبب اختلالات لیپید خون و روغن دنبه بیشتر سبب مقاومت نسبت به انسولین گردید. به نظر می­رسد روغن دنبه مدل مناسب­تری برای مطالعه‌ی اختلالات کربوهیدراتی دیابت نوع 2 و روغن زیتون مدل مناسب­تری در ایجاد اختلالات لیپیدی و به احتمال زیاد سندرم متابولیک باشد.