مقدمه: هدف پژوهش کنونی ارزیابی نسبت انرژی دریافتی به سوخت و ساز استراحت، در میان زنان تهرانی (EI/RMR) و مقایسه‌ی بین سن، ویژگی‌های تن‌سنجی و سبک زندگی در میان کم و بیش گزارش دهندگان انرژی بود. مواد و روش‌ها: این پژوهش به صورت یک مطالعه‌ی مقطعی روی 187 زن سالم 18 تا 45 ساله‌ی شهر تهران انجام گرفت. نسبت (EI/RMR) که از مقدار انرژی دریافتی تقسیم بر سوخت و ساز استراحت ـ اندازه‌گیری شده با روش کالریمتری غیرمستقیم ـ محاسبه شد، به عنوان شاخص گزارش‌دهی درست انرژی استفاده گردید. 34/1EI/RMR≤ به عنوان کم‌ گزارش‌دهی‌ و 4/2 EI/RMR≥ به عنوان بیش گزارش‌دهی شناخته شد. داده‌های رژیمی با استفاده از پرسش‌نامه‌ی بسامد خوراک 125 جزیی و داده‌های سن، تن‌سنجی و سبک زندگی از راه پرسش‌نامه‌ی طراحی شده برای این پژوهش، جمع‌آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آنالیز واریانس یک‌طرفه (ANOVA) انجام شد. یافته‌ها: میانگین EI/RMR  1/6±0/6 بود. 35% از افراد EI/RMR کمتر از 34/1 و 7% از افراد EI/BMR بیشتر از 4/2 داشتند. BMI همبستگی منفی با EI/RMR (01/0P<، 0/199=(β داشت. سن، BMI، وزن، RMR و دور کمر به‌طور معنی‌داری با افزایش EI/RMR کاهش یافت (01/0P<). پیرترین گروه (≥40)، EI/RMR کمتری نسبت به جوان‌ترین گروه (30>) داشت (5/1 در مقابل 8/1). کم گزارش دهندگان نسبت به دیگر افراد ماهی، مارگارین، قهوه، شیرینی و روغن جامد کمتری مصرف کردند. نتیجه‌گیری: کم گزارش‌دهی بیش‌تر از بیش گزارش‌دهی دریافت انرژی در این گروه از زنان تهران وجود دارد. BMI مهم‌ترین فاکتور تاثیرگذار روی درستی گزارش‌دهی دریافت انرژی است.