دانشگاه علوم پزشکی تبریز ، homayounia@tbzmed.ac.ir
چکیده: (34808 مشاهده)
مقدمه: ماست پروبیوتیک جز غذاهای فراسودمند محسوب میشود و اثرات مفیدی بر سلامت افراد دارد. در چندین پژوهش حیوانی اثر پروبیوتیکها در کاهش قند خون و به تاخیر انداختن بروز افزایش قند خون و مقاومت انسولینی گزارش شده است. با توجه به شیوع روز افزون دیابت نوع 2، پژوهش کنونی با هدف بررسی تاثیر ماست پروبیوتیک بر شاخصهای قند خون و مقاومت انسولینی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. مواد و روشها: این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور روی 60 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک غدد و متابولیسم بیمارستان سینا تبریز انجام شد. افراد گروه آزمون روزانه 300 گرم ماست پروبیوتیک و افراد گروه شاهد روزانه 300 گرم ماست معمولی به مدت 6 هفته دریافت نمودند. دریافتهای غذایی، ویژگیهای تنسنجی، قند خون ناشتا، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله و مقاومت انسولینی در ابتدا و انتهای پژوهش اندازهگیری شد. تحلیل آماری با استفاده از نرمافزار SPSS، آزمونهای تی زوجی و تحلیل کوواریانس انجام شد. یافتهها: میانگین قند خون ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله بعد از مداخله، بین دو گروه تفاوت آماری معنیداری داشت (05/0>P). در گروه دریافت کنندهی ماست پروبیوتیک نیز در طول پژوهش، قند خون ناشتا کاهش معنیداری نشان داد (01/0>P)، ولی کاهش غلظت انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله و مقاومت انسولینی در این گروه معنیدار نشد (05/0<P). نتیجهگیری: با توجه به اثر ماست پروبیوتیک در کاهش قند خون ناشتا در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، مصرف پروبیوتیکها را به عنوان درمان کمکی میتوان توصیه نمود.
Ejtahed H S, Mohtadi Nia J, Homayouni Rad A, Niafar M, Asghari Jafarabadi M, Mofid V. The Effects of Probiotic and Conventional Yoghurt on Diabetes Markers and Insulin Resistance in Type 2 Diabetic Patients: A Randomized Controlled Clinical Trial. Iranian Journal of Endocrinology and Metabolism 2011; 13 (1) :1-8 URL: http://ijem.sbmu.ac.ir/article-1-1026-fa.html
اجتهد هانیه السادات، مهتدی نیا جواد، همایونی راد عزیز، نیافر میترا، اصغری جعفرآبادی محمد، مفید وحید. اثر دریافت ماست پروبیوتیک و معمولی بر شاخصهای قند خون و مقاومت انسولینی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2: کارآزمایی بالینی کنترلدار تصادفی شده . مجلهي غدد درونريز و متابوليسم ايران. 1390; 13 (1) :1-8