مقدمه: چاقی یکی از عوامل خطر سندرم متابولیک و دیابت نوع 2 است. از آنجایی‌که درمان جدی  هر یک از چند اختلال سندرم متابولیک در کاهش مرگ و میر و ناتوانی‌ها مؤثر است و با توجه به شیوع رو به افزایش چاقی در قرن اخیر،تصمیم به بررسی شیوع چاقی شکمی گرفته شد تا علاوه بر تعیین اهمیت این جز سندرم متابولیک به عنوان یک عامل خطر، ارتباط کمی آن با سایر اجزای سندرم متابولیک نیز شناسایی گردد. مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی ـ مقطعی در سال 1385 بر روی 1392 بیماردیابتی نوع 2 با محدوده سنی 30 تا 83 سال انجام شد. پس از انجام آزمایش‌ها، معاینه‌ی بالینی، و تکمیل پرسشنامه، داده‌ها وارد رایانه شده و تجزیه و تحلیل آماری صورت گرفت و از آزمون‌های آماری کای دو و فیشر برای داده‌های کیفی و  آزمون تی برای داده‌های کمی استفاده شد. یافته‌ها: از 1392  بیمار با دیابت نوع 2، 810 نفر(2/58%) چاقی شکمی داشتند که شامل 46 نفر(7/5%) مرد و 764 نفر(3/94%) زن بودند. طبق معیارهایNCEP ATPIII، 768 نفر(8/94%) سندرم متابولیک داشتند  .از نظر آماری بین چاقی شکمی با سندرم متابولیک، جنس، فشارخون بالا و HDL پایین ارتباط معنی‌داری مشاهده شد ولی ارتباط بین چاقی شکمی با سن و تری‌گلیسرید بالا معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان‌دهنده‌ی‌ آن است که چاقی شکمی بیشترین ارتباط کمی را با سندرم متابولیک دارد و لازم است که در بیماران دیابتی به خوبی کنترل شود.