مقدمه: کیفیت زندگی زنان در یائسگی علاوه بر تحولات جسمی و روانشناختی، تحت تأثیر نگرانی­ها، احساسات و نگرش­ها و میزان سازگاری است. هدف از این مطالعه، بررسی تجارب زنان از یائسگی و عوامل مؤثر بر آن بود. مواد و روش­ها: این مطالعه‌ی توصیفی روی 350 زن یائسه‌ی تحت پوشش 12مرکز بهداشتی شهری دانشگاه علوم پزشکی تبریز- ایران در سال 1395 انجام گرفت. نمونه­گیری به صورت خوشه­ای دومرحله­ای بود. داده­ها از طریق مصاحبه و با استفاده از دو پرسش‌نامه محقق­ساخته، شامل پرسش‌نامه‌ی مشخصات فردی و پرسش‌نامه‌ی روا و پایای «سنجش تجارب زنان در یائسگی»، جمع­آوری شدند و با استفاده از آزمون­های آماری ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن، آنالیز واریانس یک­طرفه و رگرسیون چندگانه خطی تحلیل شدند. یافته ­ها: نمره‌ی کسب شده از ابزار سنجش تجارب زنان در یائسگی 16/4±34/9 درصد (میانگین±انحراف معیار) بود. در حیطه­ های تجارب زنان در یائسگی، به ترتیب نزولی، نمره‌ی تجارب­شان از عوارض جسمانی 19/3±42/8 درصد، نگرش منفی 26/4±34/8 درصد، احساسات منفی 27/5±34/1 درصد، نگرانی­ ها 19/6±32/7 درصد، سازگاری 28/2±33/2 درصد و عوارض روان‌شناختی 24/3±29/5 درصد بود. تنها متغیر پیشگویی­ کننده بر نمره‌ی کل تجارب زنان در یائسگی، مدت زمان یائسگی بود. به ازای گذشت هر سال از یائسگی، در حدود 1 نمره از نمره‌ی کل کاهش می­یافت. نتیجه ­گیری: تنها متغیر پیشگویی­ کننده بر نمره‌ی کل تجارب زنان در یائسگی، مدت زمان یائسگی است. سیاست­ها و برنامه­ های ارتقای کیفیت زندگی زنان در یائسگی باید در جهت رفع عوارض جسمی، اصلاح نگرش­ ها و احساسات منفی، نگرانی­ ها و هم‌چنین رفع عوارض روان شناختی گام بردارد و به سازگاری در یائسگی کمک کند.