مقدمه: مقاومت ­به ­انسولین­ نقص ­اصلی­ در ­دیابت ­نوع ­۲ و ­چاقی می‌باشد. ­طی این اختلال تجمع ­لیپید همراه­ با افزایش بیان TNF-α در ­عضله­ رخ­ می­دهد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثرات کاهش­ بیان TNF-α بر مولکول­های کلیدی مسیر پیام‌رسانی انسولین (IRS-۱ و Akt) و مقاومت ­به ­انسولین در­ رده‌ی سلول­­های عضلانی C۲C۱۲ ­در ­حضور ­و­ عدم حضور پالمیتات بود. مواد و روش­ها: برای کاهش بیانTNF-α ، سلول­­های C۲C۱۲ با shRNA حاوی توالی آنتی­سنس ژن TNF-α موشی ترانسفکت شدند. سپس، میزان بیان TNF-α، هم‌چنین فسفریلاسیون و بیان پروتئین­های IRS-۱ و Akt با استفاده از آزمون وسترن بلات مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته­ها: در سلول­های­ کاهش بیان یافته TNF-α، میزان بیان پروتئین TNF-α، ۵۸% کاهش یافت. در شرایط تیمار با پالمیتات ۵/۰ میلی‌‌مولار و انسولین ۱۰۰ نانومولار، فسفریلاسیون­های تحریک شده با انسولین مولکول­های IRS-۱ (Tyr۶۳۲) وAkt (Ser۴۷۳) در سلول­های کاهش بیان یافته نسبت به سلول­های کنترل، به ترتیب ۷/۱ و ۶/۲ بود. نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد کاهش بیان TNF-α می­تواند فعالیت ­عناصر کلیدی مسیر پیام‌رسانی انسولین (IRS-۱ و Akt) را افزایش داده و در نتیجه‌ی بهبود مقاومت به انسولین در ­میوتیوب­ها را سبب گردد. این یافته­ها پیشنهاد می­کنند TNF-α می­تواند به عنوان یک هدف درمانی بالقوه در درمان مقاومت به انسولین القا شده با اسید چرب که در دیابت نوع ۲ و سندروم متابولیک مشاهده می­شود، مورد توجه قرار گیرد.