مقدمه: با توجه به اینکه چاقی و اضافه وزن در سال‌های اخیر رشد فزاینده‌ای داشته است، این پژوهش با هدف بررسی اثر فعالیت ورزشی تناوبی در شرایط هایپوکسی بر پاسخ هورمون ضد اشتهای PYY۳-۳۶ و میزان اشتها در افراد دارای اضافه وزن انجام شد. مواد و روش‌ها: بدین منظور، ۸ نفر از دانشجویان داوطلب مرد غیر ورزشکار دانشگاه شهید بهشتی تهران با میانگین سنی ۱۱/۲±۱۴/۲۲ سال، قد ۶۹/۷±۲۸/۱۷۵ سانتی‌متر، وزن ۹۵/۵±۰۳/۸۷ کیلوگرم و نمایه‌ی توده‌ی بدن ۵/۱±۴/۲۸ کیلوگرم بر مترمربع بررسی شدند. آزمودنی‌ها در دو جلسه با یک هفته فاصله به صورت توازن متقابل در دو شرایط هایپوکسی و نورموکسی فعالیت کردند. پروتکل تمرین به صورت متناوب در ۵ مرحله‌ی فعالیت روی دوچرخه‌ی کار سنج با شدت ۸۵ درصد ضربان قلب بیشینه به مدت ۴ دقیقه و مراحل استراحتی با شدت ۵۰ درصد ضربان قلب بیشینه به مدت ۲ دقیقه اجرا شد. در جریان اجرای تحقیق، شرایط محیطی و نیز شرایط تمرینی درهر دو جلسه یکسان سازی شد و فقط آزمودنی‌ها در جلسه هایپوکسی فعالیت خود را در شرایط کاهش فشار سهمی اکسیژن به میزان ۱۵ درصد انجام دادند. نمونه‌های خونی، ۱۵ دقیقه قبل از فعالیت و همین‌طور پس از فعالیت در زمان‌های ۱۰،۲۰،۴۰،۶۰،۸۰ دقیقه گرفته شدند. با استفاده از تکنیک الایزا غلظت پلاسمایی PYY_۳-۳۶ اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: نوع محیط تفاوتی بر میزان پاسخ PYY_۳-۳۶ نداشت (۱/۰=P)؛ اما فعالیت باعث افزایش آن،به خصوص در شرایط نورموکسی ‌شد. هم‌چنین محیط نتوانست تفاوت معنی‌داری را در میزان اشتها ایجاد کند (۸۷۲/۰P=)، هرچند در هر دو جلسه بعد از فعالیت تمایل به کاهش اشتها وجود داشت. نتیجه‌گیری: فعالیت باعث افزایش سطوح گردشی PYY_۳-۳۶ و کاهش میزان اشتها می‌شود، ولی بین دو محیط هایپوکسی و نورموکسی تفاوتی وجود ندارد.