فتیحه کرمان ساروی، دکتر علی نویدیان، دکتر علیرضا انصاری مقدم،
جلد ۱۳، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه: وضعیت کیفیت زندگی به عنوان بخشی از برنامه‌های کنترل بیماری محسوب می‌شود. ارزیابی کیفیت زندگی بیماران با وجود سابقه‌ی ۴۰ ساله در ایران، نوپا و جوان است، و پژوهش‌های انجام شده روی کیفیت زندگی بیماران دیابتی محدود می‌باشد. پژوهش حاضر تاثیر دیابت بر کیفیت زندگی نوجوانان را در حیطه‌های مختلف، از جمله رضایت‌مندی از کیفیت زندگی و نگرانی درباره‌ی آینده مورد بررسی قرار داد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی توصیفی ـ تحلیلی، ۱۰۰ نوجوان دیابتی مراجعه‌کننده به مرکز دیابت زاهدان مورد بررسی قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ی ۵۲ عبارتی DQOLY استفاده، و با آزمون‌های تی مستقل و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد نوجوانان در بعد کنترل والدین و اثر بیماری بر فعالیت آن‌ها بیشترین مشکل را داشتند و بیشترین میانگین امتیاز مربوط به رضایت‌مندی نوجوانان از کیفیت زندگی بود (۵۸/۱۴+۶۵/۵۲). گروه سنی ۱۲-۱۰ سال بیشتر مورد تاثیر عوارض بیماری بر فعالیت‌های فردی قرار گرفتند و آزمون آماری تفاوت معنی‌داری را نشان داد. (۰۰۴/۰=P). هم‌چنین، میانگین نمره‌ی کل نوجوان دیابتی برحسب تحصیلات والدین در ابعاد رضایت‌مندی از کیفیت زندگی وکنترل والدین از نظر آماری تفاوت معنی‌داری داشت (۰۰۱/۰=P). نتیجه‌گیری: کودکان و نوجوانان دیابتی دارای مشکلاتی از نظر فعالیت‌های اجتماعی و کنترل والدین می‌باشند که در گروه سنی ۱۲-۱۰ سال این مشکل مشهودتر می‌باشد. بنابراین لازم است توجه خاص به این گروه سنی به ویژه در خانواده‌های کم درآمد از راه آموزش و مشاوره به عمل آید.
