مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر مکمل­دهی ال-کارنیتین بر سوخت و ساز چربی و کربوهیدرات بعد از فعالیت مقاومتی بود. مواد و روش­ها: به این منظور، در یک طرح متقاطع، تصادفی و دو سو کور با اندازه­گیری مکرر (یک هفته شست ­و­ شو)، ۱۰ مرد سالم و تمرین­کرده (سن ۰۰/۲±۰۳/۲۴ سال، وزن ۳۱/۵±۲۶/۷۲ کیلوگرم و قد ۰۲/۵±۹۰/۱۷۳ سانتی­متر)، روزانه دو گرم ال-کارنیتین یا دارونما را به مدت یک هفته مصرف، و سپس ۶ حرکت فعالیت مقاومتی را انجام دادند، هر حرکت در سه ست ۱۲ تکراری با شدت %۵۵ یک تکرار بیشینه اجرا شد، و فاصله‌ی استراحتی بین هر حرکت و هر ست ۶۰ ثانیه بود. گازهای تنفسی برای محاسبه‌ی اکسیداسیون چربی و کربوهیدرات اندازه­گیری شد. نمونه­های خونی وریدی در زمان­های قبل و بعد از مکمل­دهی، بلافاصله بعد از فعالیت مقاومتی، یک ساعت ریکاوری و پس از ۲۴ ساعت ریکاوری برای اندازه­گیری فاکتورهای ال ـ کارنیتین، گلوکز، اسید چرب ­آزاد غیر استرفیه شده، گلیسرول و انسولین گرفته­ شد. یافته­ها: یافته‌های به دست آمده از بررسی حاضر نشان داد با مکمل ال ـ کارنیتین، غلظت ال ـ کارنیتین پلاسما ۱۴% افزایش پیدا نمود (۰۵/۰P≤)، اما در گروه دارونما تغییری مشاهده نشد. هم‌چنین، میزان اکسیداسیون کربوهیدرات با مکمل ال ـ کارنیتین بلافاصله بعد از فعالیت مقاومتی به صورت معنی­داری در مقایسه با دارونما کمتر بود (۰۵/۰P≤). درحالی­که، تفاوت معنی­داری در هیچ ­یک از متغیرهای اندازه­گیری شده‌ی دیگر طی مکمل­دهی با ال-کارنیتین و دارونما مشاهده نشد (۰۵/۰P>). نتیجه­گیری: به احتمال زیاد افزایش غلظت پلاسمایی انسولین طی مصرف مکمل و دارونما بلافاصله پس از فعالیت مقاومتی منجر به مهار اکسیداسیون چربی در پژوهش حاضر شده باشد.