دکتر مریم توحیدی، دکتر فرزاد حدائق، دکتر هادی هراتی، دکتر سید علیرضا سبحانی، مرجان فرشادی، پریسا استعانه،
جلد ۷، شماره ۴ - ( زمستان ۱۳۸۴ )
چکیده
مقدمه: دیابت نوع ۱ یک اختلال خودایمنی است که با پیدایش طیف مختلفی از پادتن‌های خودی علیه اندام‌های مختلف از جمله آنتی بادی ضد کاردیولیپین (ACLA) همراهی دارد. ارتباط ACLA با دیابت نوع ۱ مورد بررسی گسترده‌ای قرار نگرفته است. هدف این مطالعه تعیین شیوع IgG ACLA و IgM و بررسی ارتباط احتمالی آن با سایر پادتن‌های خودی، مدت ابتلا و سطح کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ بوده است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۴۸ بیمار دیابتی نوع ۱ در شهر بندر عباس پس از جورکردن برای سن و جنس با ۴۱ فرد سالم، از نظر وجود ACLA (IgG و IgM)، فاکتور روماتوئید (RF) و پادتن ضدهسته‌ای (ANA) مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین سنی بیماران دیابتی ۱۰±۵/۲۰ سال بود. تیترهای بالای ACLA (IgG و یا IgM) در افراد دیابتی نسبت به افراد سالم بالاتر بود (۱۸ در برابر ۰%) که البته این اختلاف بین زن و مرد معنی‌دار نبود (به ترتیب ۴ و ۱۲%). برخلاف ACLA IgG میانگین سطح سرمی ACLA IgM در بیماران دیابتی به مراتب بالاتر از گروه سالم بود (۸/۲±۸/۶ در برابرGPLU/ml ۴/۲±۵/۴). در گروه دیابتی‌ها، در افرادی که تیتر بالای ACLA داشتند
](+)[ACLA سن تقویمی و سن ابتلا به دیابت نسبت به کسانی که دارای تیتر طبیعی بودند بالاتر بود ولی بین آنها اختلاف معنی‌داری از نظر مدت زمان ابتلا به دیابت و نیز سطح HbA۱C دیده نشد. بین بیماران دیابتی تازه تشخیص داده شده (کمتر از ۱ سال از زمان تشخیص) و دیابتی قدیمی (مدت بیماری بیشتر از ۱ سال) تفاوتی از نظر فراوانی و میانگین تیتر پادتن ضد کاردیولیپین مشاهده نشد. همچنین در بیماران (+) ACLA فراوانی فاکتور روماتوئید مثبت نسبت به گروه (-)ACLA بالاتر بود
(۲۵ در برابر ۰%). نتیجه‌گیری: شیوع نسبتاً بالای (+) ACLA در بیماران دیابتی نوع ۱ و ارتباط آن با سایر پادتن‌های خودی می‌تواند بیانگر یک پاسخ ایمنی غیرطبیعی در مراحلی از سیر دیابت نوع ۱ باشد. لذا به نظر می‌رسد که ACLA را بتوان به لیست پادتن‌های خودی که باید در بیماران دیابتی نوع ۱ اندازه گرفت اضافه کرد.
