دکتر سعید سعیدی نیا، دکتر حاجیه شهبازیان، دکتر زیور شیرین پور،
جلد ۱۴، شماره ۶ - ( ۱۲-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی سه روش درمانی (داروهای ضدتیروئید، ید رادیواکتیو و جراحی) در بیماران مبتلا به کم‌کاری تیروئیدی و مقایسه‌ی یافته‌های آن‌ها بود. مواد و روش‌ها: ابتدا سابقه‌ی پزشکی ۱۰۲۲ بیمار (سال ۸۴-۱۳۷۸) بررسی گردید و داده‌های تن‌سنجی، زمان شروع بیماری و تخمین وزن تیروئید در حین معاینه، قبل و بعد از درمان، آزمون‌های عملکرد تیروئید، زمان بروز عود، زمان بروز هیپوتیروئیدی و عوارض جانبی ناشی از هر شیوه‌ی درمانی استخراج و آنالیز شد. یافته‌ها: در گریوز، یوتیروئیدی بدون عوارض جانبی پس از درمان طولانی مدت با داروهای ضدتیروئید ۶/۳۹% در مدت ۱۶±۳۱ ماه پی‌گیری، پس از درمان با ید رادیواکتیو ۱۸% در مدت ۱۱±۳۰ ماه پی‌گیری و پس از درمان جراحی ۷% در ۱۳ ماه پی‌گیری مشاهده گردید که از نظر آماری معنی‌دار بود (۰۰۱/۰>(P. در گواتر مولتی‌ندولار سمی، یوتیروئیدی پس از ۱۹±۲۹ ماه پی‌گیری بعد از درمان با ید رادیواکتیو ۳۳% و پس از ۱۲±۱۸ ماه پی‌گیری پس از جراحی ۲۹% بود که از نظر آماری معنی‌دار نبود (۳۶۳/۰=P). عوارض جراحی در گواتر مولتی ندولار سمی، ۳۶% به دست آمد. در آدنوم توکسیک، یوتیروئیدی پس از درمان با ید رادیواکتیو ۷۰٪ در مدت۱۰±۲۷ ماه پی‌گیری و پس از جراحی ۷۵% در مدت ۸±۱۶ ماه پی‌گیری به دست آمد (۵۰۲/۰=P). عوارض جراحی در بیماران آدنوم توکسیک عمل شده مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: درمان طولانی مدت با داروهای ضدتیروئیدی اقدام ارجح درمانی در گریوز است. در گواتر مولتی‌ندولار سمی با توجه به میزان عوارض جانبی بالای ناشی از جراحی ید رادیواکتیو درمان ارجح است.
