دکتر علی گرزی، دکتر حمید آقا علی‌نژاد، دکتر حمید رجبی، دکتر احمد آزاد، مهدیه ملا نوری شمسی، دکتر مهدی هدایتی،
جلد ۱۳، شماره ۶ - ( ۱۲-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه: اجرای همزمان چند نوع تمرین (مانند تمرین‌های قدرتی و استقامتی)، تمرین موازی نامیده می‌شود. تمرین‌های موازی در مقایسه با تمرین‌های استقامتی و قدرتی جداگانه، موجب بهبود بیشتر ترکیب بدنی و سلامت قلبی ـ عروقی می‌گردد. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر ۱۰ هفته تمرین مقاومتی، استقامتی و موازی (ترکیب تمرین مقاومتی و استقامتی) بر شاخص‌های هورمونی ](کورتیزول و تستوسترون، لیپیدی (LDL، HDL، TG وTC)[ و التهابی (TNF-α) در افراد تمرین نکرده بود. مواد و روش‌ها: ۲۹ دانشجوی مرد غیرفعال با میانگین سن ۲۱/۱±۸۹/۲۴ سال، قد ۵۲/۶±۸۷/۱۷۵ سانتی‌متر، وزن۵۰/۵±۴۴/۶۸ کیلوگرم، به‌صورت تصادفی به سه گروه تمرین استقامتی (۱۰=تعداد)، مقاومتی (۹=تعداد) و موازی (۱۰=تعداد) تقسیم شدند. برنامه‌های تمرین به‌مدت ۱۰ هفته و سه بار در هفته اجرا شد. یافته‌ها: وزن در گروه استقامتی کاهش یافت. هم‌چنین افزایش معنی‌داری در RM۱ حرکات نیم‌اسکوات و پرس‌سینه در گروه‌های تمرین مقاومتی و موازی مشاهده گردید (۰۱/۰P≤). هیچ‌یک از ۳ نوع تمرین تغییری در سطح TNF-α سرم ایجاد نکرد. غلظت تستوسترون در هیچ‌یک از گروه‌های تمرینی تغییری را نشان نداد، اما کورتیزول در گروه مقاومتی افزایش معنی‌داری یافت (۰۱/۰P≤). هم‌چنین، پروفایل لیپوپروتئینی در هر سه گروه تمرینی بهبود یافت. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد تمرین مقاومتی موجب افزایش سیتوکین پیش‌التهابی TNF-α و هورمون کورتیزول می‌گردد که این اثر تنظیم ایمنی می‌تواند به بار تمرینی این گروه مربوط باشد. به نظر می‌رسد ترکیب تمرین استقامتی و مقاومتی، اثرات واحد این دو نوع تمرین را خنثی نموده است. هم‌چنین، تمرین موازی می‌تواند برای تعدیل پروفایل لیپیدی نیز استفاده شود.
