چکیده

مقدمه: تیروئیدیت متعاقب زایمان اغلب گذر است، اما در برخی افراد متعاقب فاز حمله‌ی حاد، کم‌کاری دایمی تیروئید به وجود می‌آید. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع هیپوتیروئیدی دایمی در مادران مبتلا به تیروئیدیت متعاقب زایمان در شهر اهواز بود. مواد و روش‌ها: همه‌ی زنان که�طی سال‌های 1378 تا 1386 به درمانگاه غدد مراجعه کرده بودند و برای آن‌ها تشخیص تیروئیدیت پس از زایمان مطرح شده بود، به مدت 2 تا 10 سال پیگیری شدند. بیماران از زمان تشخیص بیماری به مدت 6 تا 24 ماه با لووتیروکسین درمان شدند. سپس درمان بیماران برای بررسی ماندگاری هیپوتیروئیدی قطع شد. بر اساس یافته‌های آزمایش‌های هورمونی پس از قطع درمان، بیماران به سه گروه تقسیم شدند. گروه یک: دارای آزمون عملکرد تیروئید طبیعی، گروه دو: دچار کم‌کاری زیر بالینی، و گروه سه: کم‌کاری آشکار. یافته‌ها: 58 بیمار بیش از 6 ماه پس از قطع درمان با لووتیروکسین تحت نظر باقی مانده بودند که وارد مطالعه شدند. 25 بیمار (1/43%) در گروه یک، 13 بیمار (4/22%) در گروه دو، و 20 بیمار (5/34%) در گروه یه قرار گرفتند. میانگین سطح T4 در بیماران گروه یک به طور واضح از بیماران گروه دو و سه بالاتر بود (003/0=P). بروز هیپوتیروئیدی دایمی (آشکار یا زیر بالینی) در بیمارانی که TSH اولیه‌ی کمتر یا مساوی 10 داشتند، از بیمارانی که TSH اولیه بیشتر از 10 داشتند، کمتر بود (p =. 049). بروز هیپوتیروئیدی دابمی در بیمارانی که تظاهر زمان تشخیص بیماری آن‌ها به صورت کم‌کاری بود، نسبت به بیمارانی که تظاهرات آن‌ها به صورت هیپرتیروئیدی بود به طور معنی‌داری بیشتر بود (006/0=P). نتیجه‌گیری: درصد بالایی از بیماران مبتلا به تیروئیدیت پس از زایمان به کم‌کاری دایمی تیروئید مبتلا می‌شوند. تشخیص به هنگام موارد خفیف تا شدید بیماری و مراقبت صحیح سبب بهبود زندگی مادر و کودک می‌شود.