مقدمه: گزارش‌ها نشان می‌دهند که نشان‌گرهای جدید بیماری‌های قلبی ـ عروقی در پیش‌بینی و پیشگویی حوادث قلبی ـ عروقی از حساسیت و دقت بیشتری برخوردارند. با توجه به نقش مؤثر فعالیت‌های بدنی در پیشگیری و کاهش این بیماری‌ها، تعیین نوع فعالیت بدنی، مدت و شدت آن به عنوان الگویی مناسب، کمک شایانی به ارتقای سلامت افراد جامعه خواهد کرد. در این پژوهش، تأثیر دو شیوه‌ی تمرین هوازی و بی‌هوازی بر برخی سیتوکین‌های پیش‌التهابی در موش‌های صحرایی نر بالغ مقایسه شده است. مواد و روش‌ها:  54 سر موش صحرایی نر 3 ماهه از نژاد ویستار در محیطی کنترل شده نگهداری و به طور تصادفی به سه گروه شاهد، هوازی و بی‌هوازی تقسیم شدند. برنامه‌ی تمرین به مدت 12 هفته و هفته‌ای 3 جلسه با مدت و شدت مشخص اجرا شد. برای بررسی تأثیر یک جلسه‌ی تمرین هوازی و بی‌هوازی، پس از انجام برنامه‌ی تمرین، اولین مرحله‌ی خون‌گیری به عمل آمد. پس از 24 جلسه و 36 جلسه تمرین، دومین و سومین مرحله‌ی خون‌گیری انجام شد. لازم به ذکر است خون‌گیری پس از 14 ساعت ناشتایی و 24 ساعت پس از آخرین جلسه‌ی تمرین انجام شد. داده‌های حاصل با استفاده از آزمون‌های کولموگروف ـ اسمیرنوف، آنالیز واریانس، اندازه‌گیری‌های و آزمون تعقیبی LSD در سطح 05/0≥ α تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: تمرین‌های هوازی کاهش معنی‌داری در مقادیر sICAM-1 (001/0>P)، میانجی‌های التهابی IL-1β (01/0>P) و TNF-α (05/0>P) ایجاد می‌کردند، در حالی که تمرین‌های بی‌هوازی منجر به افزایش معنی‌دار مقادیر sICAM-1 (01/0>P)، IL-1β (05/0>P) و TNF-α (05/0>P) شدند. نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش نشان داد تمرین‌های منظم و طولانی‌مدت هوازی (55 تا 85% Vo2max) کاهش معنی‌داری در نشان‌گرهای جدید حوادث قلبی ـ عروقی ایجاد می‌کند در حالی که، تمرین‌های بی‌هوازی شدید (100 و فراتر از 100% Vo2max) منجر به افزایش معنی‌دار آن‌ها می‌شوند و بدن را در معرض خطر آسیب‌های التهابی قرار می‌دهند. بر این اساس شاید بتوان گفت، کاهش عوامل جدید پیشگویی‌کننده‌ی بیماری‌های قلبی ـ عروقی پس از تمرین‌های هوازی منظم، حاکی از تخفیف فرایند آتروژنز است در حالی که تمرین‌های بی‌هوازی شدید می‌تواند این فرایند را تشدید نماید.