مقدمه: این مطالعه به منظور تعیین بهترین شاخص چاقی برای پیش‌بینی دیابت نوع 2 در زنان ایرانی انجام شد. مواد و روش‌ها: در یک جمعیت ایرانی، ٢۸۰۱ زن غیردیابتی 78-۲۰�ساله وارد مطالعه شدند. در طول 5/3 سال (11 ماه تا 3/6 سال) توانایی متغیرهای چاقی مرکزی ]دور کمر WC))، نسبت دور کمر به باسن (WHR) و نسبت دور کمر به قد (WHtR) نسبت به نمایه‌ی توده‌ی بدن (BMI) در پیش‌بینی بروز�دیابت بر اساس معیارهای انجمن دیابت آمریکا در سال 2003- ارزیابی شدند. به منظور تعیین نسبت شانس (OR) بروز دیابت در چارک‌های شاخص‌های تن‌سنجی، از یک الگوی چند متغیره بعد از تعدیل برای متغیرهای سن،�فشارخون،�سابقه‌ی خانوادگی دیابت،�تری‌گلیسرید و C- HDL (الگوی۱) و الگوی دیگر بعد از تعدیل برای متغیرهای الگوی ۱ و تحمل گلوکز مختل (الگوی۲) استفاده شد. آزمون راک (ROC) پس از تعدیل برای سن به منظور تعیین توانایی شاخص‌ها در پیش‌بینی بروز دیابت استفاده شد. یافته‌ها: در طول 5/3 سال، ۱۱۴ زن غیردیابتی (1/4%) دیابتی شدند. در الگوی ۱، OR (با فاصله‌ی اطمینان ٩۵%) بروز دیابت در بالاترین چارکBMI، WC، WHR، WHtR نسبت به کمترین چارک به ترتیب (9/10-1/2) 8/4، (1/17-6/2) ٧/۶، (7/24-3) ٧/٨ و (6/20-1/3) ۸ افزایش یافت. در الگوی ۲، OR در چهارمین چارک متغیرهای تن‌سنجی کاهش یافت ولی همچنان معنی‌دار بود]�(2/7-3/1) ۱/٣ :BMI، (3/8-1/1) ۱/٣ WC:، (8/11-3/1) ٤ :WHR و�(8/8-2/1) ٣/٣ :[WHtR. در مقایسه با BMI، WHtRسطح زیر منحنی بزرگ‌تری داشت (۷٢/۰ در مقایسه با 69/0، 05/0 P<) و تفاوتی بین سایر متغیرها با BMI وجود نداشت. نتیجه‌گیری: از یافته‌های این پژوهش چنین به نظر می‌رسد که در زنان ایرانی، WHtR بهتر از BMI بروز دیابت را پیش‌بینی می‌کند.