مقدمه: سندرم متابولیک مجموعه­ای از اختلالات می‌باشد که خطر وقوع همزمان آن‌ها در هر شخص بیشتر از وقوع احتمالی هر یک به تنهایی است. سندرم متابولیک مجموعه‌ای از عوامل خطرساز بیمارهای قلبی ـ عروقی را در بر می­گیرد و فدراسیون بین المللی دیابت، معیارهایی برای تشخیص این سندرم را ارایه داده است که چاقی مرکزی، تری‌گلیسرید افزایش یافته، کلسترول HDL-  کاهش یافته، فشار خون افزایش یافته و قند پلاسمای ناشتای افزایش یافته را شامل می­شود. نشانه‌های سندرم متابولیک به‌وسیله‌ی اعمال به هم پیوسته‌ی تغییرات فیزیکی و بیوشیمیایی بدن انسان،  چندین ژن و عوامل محیطی تعیین می­شود. یکی از مهمترین عوامل اثرگذار در بروز این بیماری، تغییر میزان چربی‌ها می‌باشد. با توجه به نقش آپولیپوپروتئین‌ها در سوخت و ساز چربی‌ها، احتمال نقش آنها در بروز سندرم متابولیک طبیعی به نظر می‌رسد. هدف این پژوهش، مروری بر نقش ژنتیکی آپولیپوپروتئین‌ها در بروز این سندرم است. در مجموع شواهد به دست آمده، دلالت بر آن دارد که آپولیپوپروتئین‌های A به‌ویژه APOA5 بیشترین همراهی را با این سندرم داشته است، در حالی که با وجود نقش بارزی که آپولیپوپروتئین‌های B در سوخت و ساز چربی‌ها دارند، موردی دال بر ارتباط آپولیپوپروتئین B-100 با میزان لیپوپروتئین‌هایی مانند کلسترول ـ HDL و تری‌گلیسرید که از نشانه‌های سندرم متابولیک هستند، ارایه نشده است.