مقدمه: در مورد اثر تمرین هوازی در
شرایط کمفشاری بر شاخصهای خطر متابولیک اطلاعات زیادی وجود ندارد. هدف این تحقیق
بررسی تاثیر تمرین هوازی در شرایط طبیعی و کمفشاری بر شاخصهای خطر در متابولیک
مردان میانسال بود. مواد و روشها: 39 مرد مبتلا به سندرممتابولیک در چهار گروه، شامل
کنترل در شرایط طبیعی، کنترل در شرایط کمفشاری، تمرین هوازی در شرایط طبیعی و
تمرین هوازی در شرایط کمفشاری، تقسیم شدند. گروههای تمرین هوازی، سه جلسه در
هفته و در کل به مدت شش هفته، هر بار 30 دقیقه دویدن بر روی نوارگردان با شدت 50 درصد
حداکثر ضربان قلب(به روش کاروونن) را تجربه کردند.
گروههای کنترل در این 6 هفته، بدون فعالیت ورزشی منظم باقی ماندند و 3 جلسه 30
دقیقهای در هر هفته، فقط در داخل اتاقک فشار نشسته و به تماشای فیلم و یا مطالعه
پرداختند. فشار هوا در شرایط کمفشاری برابر با ارتفاع 3000 متر تنظیم شد. یافتهها:
هر دو نوع تمرین در شرایط کمفشاری و طبیعی سبب تغییر معنیدار تمام شاخصهای خطر
متابولیک (شامل دور کمر، فشار میانگین سرخرگی، قندخون، تریگلیسرید، لیپوپروتئین
پرچگال پلاسما و امتیاز zکل
سندرم متابولیک) و وزن بدن شدند، ولی کاهش دور کمر در گروه تمرین طبیعی بیشتر از
گروه تمرین در شرایط کم فشاری بود(05/0>P). در گروه کنترل با شرایط کمفشاری
نیز کاهش معنیدار قند خون (01/0P=) و امتیاز z کل سندرم متابولیک (01/0P=) مشاهده شد. نتیجهگیری: اثرات مواجهه
غیرفعال با کمفشاری بر قندخون و وضعیت کلی سندرم متابولیک، بیانگر قابلیتهای
درمانی آن میباشد. بااینحال، تمرین
در شرایط کمفشاری، از لحاظ تاثیر بر هر یک از شاخصهای خطر متابولیک، برتری نسبت
به تمرین معمولی ندارد. درکل، این یافتهها اهمیت افزایش آمادگی هوازی و مواجهه با شرایط کمفشاری
را برای مدیریت درمان سندرممتابولیک تایید میکنند.