مقدمه: کاهش شنوایی یکی از علایم دیابت می‌باشد که پژوهش‌های متعدد انجام شده روی آن یافته‌های متناقضی را در برداشته است، پژوهش حاضر با هدف تعیین فراوانی و عوامل موثر بر کاهش شنوایی در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد. مواد و روش‌ها: در مطالعه‌ی مقطعی حاضر 80 بیمار مبتلا به دیابت و 80 فرد سالم که از نظر سن و جنس همسان‌سازی شده بودند، پس از اخذ رضایت‌نامه به مطالعه وارد شدند. ادیومتری برای بیماران مبتلا به دیابت و گروه کنترل در فرکانس‌های Hz250، Hz500، KHz1، KHz2، KHz4 و KHz8 به عمل آمد و آستانه‌ی شنوایی تا سطح 20 دسی بل به عنوان شنوایی طبیعی در نظر گرفته شد. سن، جنس، نمایه‌ی توده‌ی بدن و طول مدت دیابت نیز برای هر بیمار ثبت شد. داده‌های به دست آمده با استفاده از آزمون مجذور کای و آزمون تی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: کاهش شنوایی در فرکانس‌های بالا در بیماران مبتلا به دیابت شایع‌تر از گروه کنترل بود (001/0P=)، ارتباطی بین نمایه‌ی توده‌ی بدن و طول مدت دیابت با کاهش شنوایی در بیماران دیابتی وجود نداشت. نتیجه‌گیری: در پژوهش حاضر، کاهش شنوایی در فرکانس‌های بالا در دیابتی‌ها شایع‌تر از افراد سالم می‌باشد. انجام بررسی‌های مشابه با در نظر گرفتن فاکتورهای مخدوش‌کننده علاوه بر مشخص نمودن عوامل موثر بر کاهش شنوایی در بیماران دیابتی، از عوارضی مانند کاهش ارتباط اجتماعی جلوگیری می‌نماید.