مقدمه: فعالیت بدنی در اوقات فراغت (LTPA) به عنوان یک رفتار مرتبط با شیوه‌ی زندگی، عامل پیشگیری‌کننده‌ی سندرم متابولیک (MetS) محسوب می‌شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط LTPA با MetS در بزرگسالان مطالعه‌ی قند و لیپید تهران (TLGS) بود. مواد و روش‌ها: در پژوهش مقطعی کنونی 4665 نفر (1976 مرد و 2686 زن) با فاصله‌ی سنی 70-20 سال به روش خوشه‌ای تصادفی چند مرحله‌ای از جمعیت TLGS انتخاب شدند. این افراد بر اساس میزان نمایه‌ی توده‌ی بدن (BMI) گروه‌بندی شدند. سطح فعالیت بدنی به کمک پرسش‌نامه‌ی معتبر MAQ مشخص گردید. معیار تعریف سندرم متابولیک JIS در نظر گرفته شد. یافته‌ها: شیوع سندرم متابولیک در گروه چاق (2/58%) بیشتر از افراد دارای اضافه وزن (6/36%) و افراد با وزن طبیعی (6%) بود (001/0P=). افراد دارای وزن طبیعی (1/18%) فعالیت بدنی بیشتری در اوقات فراغت نسبت به دو گروه دیگر داشتند. در میان افراد دارای وزن طبیعی، خطر کاهش میزان کلسترول ـ HDL و  افزایش تری‌گلیسرید (TG) در افراد با فعالیت بدنی سبک بیشتر از افراد با فعالیت بدنی سنگین بود (33/2، 05/1 :دامنه‌ی اطمینان 95%، 15/1: نسبت شانس)(14/2، 01/1 : دامنه‌ی اطمینان 95%، 46/1: نسبت شانس). در گروه دارای اضافه وزن، احتمال افزایش میزان قند خون ناشتا در افراد با فعالیت بدنی متوسط بیشتر از افراد دارای فعالیت سنگین بود (23/3، 37/1 :دامنه‌ی اطمینان 95%، 65/1: نسبت شانس). در گروه نام‌برده، LTPA با سندرم متابولیک ارتباط معکوس نشان داد (21/4، 03/1 :دامنه‌ی اطمینان 95%، 08/2: نسبت شانس). نتیجه‌گیری: بر اساس این پژوهش، افزایش LTPA با کاهش شانس تغییرات نامناسب در اجزای تشکیل‌دهنده‌ی سندرم متابولیک و بروز MetS ارتباط دارد.