مقدمه: با توجه به محدود و متناقض بدون پژوهش‌ها پیرامون نقش چربی‌های زیر جلدی شکمی، در بررسی حاضر نقش انواع چربی‌های زیرجلدی شکمی به عنوان عامل پیشگویی‌کننده‌ی درگیری عروق کرونری مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: در مطالعه‌ی مقطعی حاضر 122 بیمار دارای آنژین پایدار مورد آنژیوگرافی توسط روش استاندارد قرار گرفتند، و تنگی بیش از 50% به عنوان درگیری عروق کرونر در نظر گرفته شد. براین اساس، بیماران به دو دسته‌ی مبتلا (73 نفر) و غیر مبتلا (50 نفر) به درگیری عروق کرونر تقسیم شدند، سه روز بعد بیماران تحت انجام سی‌تی‌اسکن شکمی برای مشخص نمودن چربی‌های زیر جلدی شکمی قرار گرفتند. برای بررسی نقش پیشگویی‌کننده‌ی انواع چربی شکمی زیرجلدی در در­گیری عروق کرونر و حذف عوامل مخدوش­گر، ابتدا آزمون رگرسیون خطی برای حذف نقش سن و جنس، و سپس برای حذف نقش سن و جنس به علاوه‌ی سابقه‌ی ابتلا به فشار خون، اختلال چربی خون و دیابت، این آزمون مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: در پژوهش حاضر از 122 بیمار مورد بررسی با میانگین سنی 6/7±5/52، 73 بیمار درگیری قطعی عروق کرونر داشتند که در آن‌ها چربی زیر جلدی سطحی (1β=، 94/0P=)، عمقی (1β=، 91/0P=) و کل (1β=، 91/0P=) پس از تعدیل نقش متغیرهای مخدوش‌گر نتوانستند ارتباط معنی‌داری با بیماری‌های عروق کرونر را نشان دهند. نتیجه‌گیری: انواع مختلف چربی‌های زیرجلدی نمی‌تواند به عنوان عامل پیشگویی‌کننده‌ی درگیری عروق کرونر عمل نماید.