چکیده

مقدمه: سطح فعالیت بدنی به عنوان یک عامل تاثیرگذار مستقل در بروز بیماری‌های غیرواگیر نقش دارد. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی میزان فعالیت بدنی افراد در اوقات فراغت و عوامل مرتبط با آن در جمعیت بزرگسال تهرانی طی سال‌های 83- 1381 بود. مواد و روش­ها: پژوهش حاضر، روی 7285 نفر (1/43 % مرد) افراد ≥20 سال شرکت‌کننده در فاز دوم مطالعه‌ی قند و لیپید تهران صورت گرفت. برای برآورد سطح فعالیت بدنی در اوقات فراغت از MAQ استفاده شد. به هر یک از فعالیت‌ها بر اساس شدت نسبی آن‌ها، بر حسب MET وزن و نیز تعداد دفعات و مدت زمان انجام هر کدام از آن فعالیت‌ها ثبت و سپس افراد به دو گروه با تحرک کافی و کم تحرک تقسیم‌بندی شدند. یافته­ها: شیوع کم تحرکی در جمعیت مورد پژوهش 8/69% بود. 2/30% (1/33-2/27= ضریب اطمینان 95%) از مردان و 3/30% (8/32-7/27= ضریب اطمینان 95%) از زنان در گروه فعال قرار گرفتند. کاهش معنی­دار فعالیت بدنی در اوقات فراغت در مردان با افزایش سن، نمایه‌ی توده‌ی بدن، مصرف سیگار و ساعات کاری، و افزایش معنی­دار آن با افزایش سطح تحصیلات و سطح فعالیت بدنی در اوقات فراغت مشاهده گردید. در هر دو جنس بین سطح فعالیت بدنی در اوقات فراغت و گروه‌های شغلی ارتباط معنی‌داری دیده شد (05/0P<). نتیجه­گیری: این بررسی، شیوع بالای کم تحرکی را در جامعه‌ی تهرانی نشان داد که مستلزم اجرای سیاست­های بهداشتی برای تشویق فعالیت بدنی در جامعه‌ی تهرانی است.