چکیده

مقدمه: مطالعات مقطعی ارتباط بین کمبود ویتامینD را با عوامل خطر قلبی ـ عروقی نشان داده‌اند. یافته‌های بررسی‌های انجام شده برای اثبات ارتباط کمبود ویتامینD با پیامد قلبی ـ عروقی دارای هماهنگی کامل نمی‌باشند، بنابراین نیاز به انجام مطالعات بیشتر در جوامع مختلف در این زمینه وجود دارد. با توجه به شیوع بالای کمبود ویتامینD در ایران مطالعه‌ی حاضر در راستای این هدف طراحی شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه‌ی nested case-control در قالب مطالعه‌ی قند و لیپید تهران (TLGS) در زنان و مردان بالای 30 سال با میانگین سنی (6/10 ±) 7/56  سال که در بدو ورود به مطالعه بیماری قلبی ـ عروقی نداشته‌اند، انجام شد. با استفاده از روش نمونه‌گیری Risk Set Sampling گروه شاهد به نسبت یک به یک با موردها انتخاب و از نظر سن و جنس و ماه خون‌گیری مشابه سازی شدند. یافته‌ها: میانه‌ی سطح سرمی 25(OH)D در گروه مبتلا به بیماری‌های قلبی ـ عروقی (موردها) نسبت به گروه شاهد کاهش قابل توجهی نشان می‌داد (001/0>P). پس از تعدیل اثر عوامل خطر شناخته شده‌ی قلبی- عروقی، نسبت شانس برای ابتلا به رخداد قلبی ـ عروقی در افراد با سطح سرمی 25(OH)D کمتر از10 نانوگرم در میلی‌لیتر در مقایسه با افراد دارای سطح سرمی بالاتر از 20 نانوگرم در میلی‌لیتر (فاصله اطمینان: 88/5-75/1) 21/3 بود. نتیجه‌گیری: بین سطح سرمی ویتامینD و ابتلا به پیامدهای قلبی ـ عروقی به طور مستقل رابطه‌ی آماری معنی‌دار وجود دارد.